Patron
Bohaterskie Dzieci Łodzi
Bohaterskim Dzieciom Łodzi poświęcony jest pomnik Martyrologii Dzieci, tzw. Pomnik Pękniętego Serca w Parku im. Szarych Szeregów
Park znajduje się między ulicami: Boya-Żeleńskiego, Górniczą i Staszica.
Park im. Szarych Szeregów (dawniej Promienistych) został założony w latach pięćdziesiątych na terenie dawnej starej zabudowy, stanowiącej w czasie okupacji pn. część getta oraz obozu przejściowego dla młodzieży polskiej, który został zlikwidowany na krótko przed wyzwoleniem Łodzi.
W końcu 1942 r. hitlerowski okupant utworzył w rejonie ulic: Przemysłowej, Górniczej, Brackiej i Plater obóz przeznaczony dla dzieci i młodzieży polskiej, nazwany "Polen Jugendverwahrlager". Obóz ten posiadał filię w Dzierżąznie, w folwarku i młynie na Czarnawce. Do obozu kierowano dzieci i młodzież za różne drobne przewinienia wobec okupanta oraz dzieci bezdomne i pozbawione opieki wskutek aresztowania ich rodziców.
W obozie panował taki sam reżim, jak w obozach koncentracyjnych dla dorosłych. Głód, ciężka praca fizyczna ponad siły, fatalne warunki sanitarne, brutalne i sadystyczne traktowanie młodocianych więźniów powodowały wysoką śmiertelność.
13 września 1969 r. wmurowano akt erekcyjny pod pomnik Martyrologii Dzieci wg projektu Jadwigi Janus i Ludwika Mackiewicza. Pomnik wzniesiono na terenie byłego obozu w pn.-wsch. części parku. Odsłonięcie nastąpiło 9 maja 1971 r. w 26 rocznicę zwycięstwa nad faszyzmem.
Dorośli dzieciom zgotowali ten los
Wciąż o NICH pamiętamy... Nasi Patroni
Tadeusz Wlazło
Urodził się 14 lutego 1934 w Łodzi. Od urodzenia przebywał w domu dziecka na ul. Karolewskiej w Łodzi, a po wybuchu wojny wraz z innymi dziećmi został przeniesiony do domu dziecka przy ul. Brzeźnej. W 1943 roku został przewieziony do aresztu śledczego (tak zwany Kleine Kinderhaus) przy ul. Kilińskiego, a następnie do obozu pracy dla dzieci i młodzieży przy ul. Przemysłowej, gdzie pracował w iglarni. Po likwidacji obozu przez kilka miesięcy przebywał pod opiekę żołnierzy sowieckich. Po ich wyjeździe został ulokowany w domu dziecka w Wałbrzychu, wkrótce jednak wrócił do Łodzi i do osiągnięcia pełnoletniości przebywał w trzech kolejnych domach dziecka. Skończył zawodową szkołę murarską. W 1954 roku został powołany do wojska i skierowany do pracy w kopalni "Lędziny", a następnie "Stalin" w Sosnowcu. Na skutek wypadku w kopalni został inwalidą wojskowym. Przez 20 lat pracował w straży pożarnej. Działał w Związku Inwalidów Wojennych i Wojskowych, był dowódcą pododdziału honorowego garnizonu "Łódź" w stopniu starszego chorążego sztabowego.
Zmarł w lipcu 2011 r.
Genowefa Kowalczuk
Urodziła się 28 lutego 1929 w Meklemburgii w Niemczech. Od trzeciego roku życia wychowywała się pod opieką dziadków w miejscowości Wieruszów przy granicy polsko-niemieckiej. W 1942 roku, po przesłuchaniu przez gestapo trafiła do łódzkiego więzienia dla kobiet przy ulicy Gdańskiej. Jesienią 1942 znalazła się w dziecięcym obozie przy ulicy Przemysłowej w Łodzi. Po wielu miesiącach pracy w ogrodzie, w kuchni oraz na folwarku w Dzierżążni, została komendantką pralni. Po wyzwoleniu, w styczniu 1945, razem z innymi dziećmi jeszcze przez dwa tygodnie przebywała na terenie byłego obozu. Kilka kolejnych miesięcy spędziła w łódzkim sierocińcu, potem wróciła do Wieruszowa. Jako nastolatka podejmowała różne prace: pracowała m.in. w fabryce wełny w Jeleniej Górze oraz jako służąca w Cieplicach na Dolnym Śląsku. Oskarżona o kradzież, brak dokumentów i kłamstwo w kwestii pobytu w nieistniejącym według władz komunistycznych łódzkim obozie, została w 1946 roku skazana na siedem miesięcy więzienia. Po odbyciu kary, przez ponad rok była bezdomna. W 1948 roku znalazła pracę w fabryce jedwabiu w Szczecinie. Wyszła za mąż i zamieszkała w Krakowie. W 1974 roku wyjechała do pracy do Wielkiej Brytanii. Przez ponad 13 lat mieszkała w Krakowie.
Zmarła w grudniu 2011 r